Ὁδοιπορικὸ στὸ Γεωπονικὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν (Μέρος 1ον)

Τὸ Γεωπονικὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν (Γ.Π.Α.) ἰδρύθηκε τὸ 1920 ἐπὶ  Ἐλ. Βενιζέλου στὴν περιοχὴ τοῦ Βοτανικοῦ καὶ ἀποτελεῖ τὸ 3^ο ἀρχαιότερο Πανεπιστημιακὸ Ἴδρυμα στὴν χῶρα μας, ἀλλὰ καὶ τὸ 1^ο Α.Ε.Ι. τοῦ Γεωπονικοῦ-καὶ ὄχι μόνο-τομέα! Ἡ τότε Ἀνώτατη Γεωπονικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν (Α.Γ.Σ.Α.) ἔπαιξε μείζονα ρόλο στὴν ἄρτια ἀντιμετώπιση τῶν πολύπλοκων γεωργικῶν καὶ ἀγροτικῶν ζητημάτων τόσο κατὰ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή, ὄσο στὸν Ἐμφύλιο καὶ Β’Π.Π..

Τὸ κεντρικὸ κτίριο τοῦ ΓΠΑ μαζὶ μὲ τοὺς πρώτους Πρυτάνεις του.

            Κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ ’70 καὶ τοῦ ’80, τὸ πλέον Γ.Π.Α. ἄρχισε νὰ ἐπεκτεῖνει τὶς κτιριακὲς του-καὶ ὄχι μόνο-ἐγκαταστάσεις στὸ τμῆμα δεξία τῆς Ἱερᾶς Ὁδοῦ (κάθοδος ἀπὸ Κεραμεικό).  Στὸ παρὸν ὁδοιπορικό, θὰ ἐξερευνήσουμε μαζὶ τοίς κρυφὲς γωνιὲς τοῦ Γεωπονικοῦ ποὺ ἴσως φοιτητὲς-καὶ μή-νὰ μην γνώριζαν ὅτι ὑπάρχουν!

            Ξεκινᾶμε ἀπὸ τὴν εἴσοδο τῆς Λεωφ. Ἀθηνῶν καὶ στὰ ἀριστερὰ μας (ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Κτ. Ρουσσοπούλου) βλέπουμε δένδρα…πολλὰ δένδρα, καὶ λίγοι νομίζω ἔχουμε δῶσει σημασία. Τί κρύβεται μέσα ἐκεῖ; Πρόκειται γιὰ ἕνα ὑπέροχο μέρος γιὰ πίκ-νίκ, χαλάρωση, καφέ ἤ φωτογράφιση, καθότι ἔχουμε ἕνα μικρό ἄλσος στὶς ἐκτάσεις τῆς σχολῆς!

Ἱδανικὸ μέρος γιὰ χαλάρωση...μάλλον κάποιοι μᾶς πρόλαβαν στὴν ἰδέα.

            

Στὸ βάθος τὸ Κτ. Ρουσσοπούλου

Προχωρᾶμε καὶ ἀνεβαίνουμε στὸ Κτ. Χασιώτη γιὰ μερικὲς πανοραμικὲς φωτογραφῖες.(Δυστυχῶς βρίσκουμε τὴν πόρτα τῆς ταράτσας κλειδωμένη)

Παρὰ τὴν ἀφρικανικὴ σκόνη στὸν ούρανό, διακρίνουμε τὸ κεντρικὸ κτίριο (ἀριστερά)  καὶ τὸ Κτ.Δημακοπούλου (κέντρο)

         

Ὁ Σαρακάκης στὸ βάθος καὶ για τοὺς παρατηρητικοὺς... ὁ φτερωτὸς μας φίλος ποζάρει κρυφὰ σὲ μία ἀπὸ τὶς καμινάδες.

  Ὕστερα κατευθυνόμαστε πρὸς τὶς κτηνοτροφικὲς ἐγκαταστάσεις. Ὅλοι γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὰ μαθήματὰ μας ἢ καὶ ἀπὸ… τὴν ὀσμή, τὴν ὕπαρξη Βουστασίου, Προβατοστασίου καὶ Πτηνοτροφείου, ὅμως ἀριστερὰ ἀπὸ τὸ νέο Βουστάσιο, ὑπάρχει ἕνα παμπάλαιο-ὅπως θὰ χαρακτήριζαν πολλοὶ-κτίριο. Ἐκεῖ στεγαζόταν τὸ πρῶτο Βουστάσιο κατὰ τὰ πρώιμα χρόνια τῆς σχολῆς. Χτισμένο ὅλο πέτρα πρὸς πέτρα!

Μπορεῖ τὸ πάτωμα νὰ εἶχε ἀνακαινιστεῖ, ἀλλὰ ἡ ξύλινη στέγη καὶ ὁ πετρόχτιστος τοῖχος μαρτυροῦν τὴν ἠλικία τοῦ κτιρίου.

Οἱ ἀρσενικοὶ φίλοι μας

          Διασχίζοντας τὸ παλιὸ Βουστάσιο περνᾶμε σὲ μία πεδιάδα ποὺ ἴσως νὰ φαίνεται καὶ ἀπὸ όρισμένες αἴθουσες τοὺ Κτ.Ρουσσοπούλου. Ἕχει ὡραῖα χλόη καὶ μικρὲς καλλιέργειες ἀπὸ πράσινα ποώδη φυτά, καθῶς ἐπίσης καὶ ξύλινες φωλιὲς πτηνῶν, οἱ ὁποῖες δυστυχῶς φαίνονται ἐγκαταλελειμένες.

Στὸ βάθος τὸ Κτ. Ρουσσοπούλου καὶ στὴν μέση μικρὲς καλλιέργειες ἀπὸ ποώδη φυτά.

Τέστ Παρατηρητικότητος: Βρὲς τὴν γάτα!

          Κάπου ἐδῶ ὁλοκληρώνεται τὸ 1^ο μέρος τοῦ ὁδοιπορικοῦ μας. Λόγω τῶν ἐορτῶν τὸ φωτογραφικὸ καὶ πληροφοριακὸ ὑλικὸ ἦταν ἐμφανῶς περιορισμένο, ὠστόσο ἀναμείνατε ἔως τὴν δημοσίευση τοῦ 2^ου μέρους μὲ πιὸ ἐνδιαφέροντα μέρη καὶ ὄψεις τῆς «ὄασης τῶν Ἀθηνῶν», καὶ γιατί «ὄαση»;                                                             Γιατὶ αὐτό...

Μπορεῖ ἡ άφρικανικὴ σκόνη νὰ γκριζένει τὸ τοπίο, ὅμως ἡ πράσινη ὀμορφιὰ εἶναι παροῦσα!     (Κτ. Δημακοπούλου)

Γιὰ τὸ 2ο μέρος, πατῆστε ἐδῶ

Ὁδοιπορικὸ στὸ Γεωπονικὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν (Μέρος 2ον)

Μετὰ τὴν δημοσίευση τοῦ 1ου μέρους τοῦ ὁδοιπορικοῦ μας, περνᾶμε στὸ 2ο. Ὅσοι δὲν ἔχετε δεῖ τὸ 1ο μέρος, πατῆστε ἐδῶ.

Μεταβαίνουμε στὴν άπέναντι πλευρὰ τοῦ Γεωπονικοῦ, τὴν ¨παλιά¨, καὶ αὐτὸ διότι, ἀπ'ἐδῶ ξεκίνησε ἡ ἱστορία τῆς πρώην Ἀνωτάτης Γεωπονικῆς Σχολῆς Άθηνῶν, τὸ 1920! 

Ξεκινᾶμε ἀπὸ τὴν εἴδοσο ἀριστερὰ τῆς Ἱερᾶς Ὁδοῦ (πρὸς Αίγάλεω), καὶ στρίβουμε ξανὰ άρίστερα ὥστε νὰ κατευθυνθοῦμε πρὸς τὸ Ἀνθοκομεῖο. Στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ σημειώσουμε ὅτι τὰ γύρω κτίρια, τῶν ὅποίων ἡ ἀρχιτεκτονικὴ μαρτυρᾶ τὴν ἠλικία τους, ἀποτέλεσαν τὰ πρῶτα κτίρια στέγασης τῆς τότε Ἀνωτέρας Γεωπονικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, μέχρι τὴν θεμελίωση τοῦ Κεντρικοῦ Κτιρίου τὸ '52! (Μέχρι καὶ τὴν δεκαετία τοῦ '90 τὰ πρῶτα αὐτὰ κτίρια, ἔφεραν ¨πληγὲς¨ ἀπὸ σφαίρες τοῦ Ἐμφυλίου(!), ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἱστορία θὰ ἀναλυθεῖ σὲ ἄλλο ἄρθρο).

Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθοκομείου στέκεται ἀγέρωχα ἀπὸ τὸ 1920!

Τέστ παρατηρητικότητος ξανά...βρὲς τὸ λεπιδόπτερο (κοινῶς πεταλοῦδα)

Τὸ μόνο ποὺ μᾶς ¨φωνάζει¨ὅτι εἴμαστε στἠν καρδιὰ τῆς πρωτεύουσας, εἶναι ἡ κίνηση τῆς Ἱερᾶς Ὁδοῦ

Ἕνα πολύ περιποιημένο τμῆμα κήπου, δίπλα σ'ἕνα πολὺ παλιὸ θερμοκήπιο 

Ἀκολουθῶντας ἕνα μικρὸ μονοπατάκι βγαίνουμε δίπλα στὸ μεγάλο θερμοκήπιο μὲ τὰ καλλωπιστικὰ φυτά. Ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπὸ αὐτὸ εἶναι μία μεγάλη ἔκταση μὲ δεκᾶδες-ἄν μή τί ἄλλο-ἑκατοντᾶδες εἴδη καὶ ποικιλῖες φυτῶν, ἐσωτερικοῦ-έξωτερικοῦ χώρου, καλλωπιστικὰ, ἐσπεριδοειδή, βότανα κ.α. πρὸς πώληση σὲ ἐξευτελιστικὰ χαμηλὲς τιμὲς! Μία βόλτα-τὸ λιγότερο-επιβάλλεται!

Καλλωπιστικὰ φυτὰ (μπροστὰ) βότανοειδή καὶ "ματζούνια" (στὸ βάθος)

Πράσινα φυτὰ ἔτοιμα νὰ στολίσουν καὶ να ὀμορφύνουν τὸν χῶρο σας!

Ἀλλάζουμε τώρα κατεύθυνση καὶ πᾶμε στὴν πίσω πλευρὰ τοῦ Κεντρικοὺ Κτιρίου καὶ συγκεκριμένα πίσω ἀπὸ τὸ ἀμφιθέατρο Σίδερη. Καθῶς περπατᾶμε πρὸς τὰ 'κεῖ κάνουμε μία στάση γιὰ νὰ θαυμάσουμε τοὺς ἀναπόσπαστους-γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γῆ-ἀμπελῶνες!

Ἐπὶ τῆς γῆς...

"Ἀφ'ὑψηλοῦ"...

     πολιτισμὸς\|/φῦσις

Φτάνοντας πίσω ἀπὸ τὸ Ἀμφιθέατρο Σίδερη καὶ δίπλα ἀπὸ τὸ Γεωργικὸ Μουσεῖο (στὸ ὁποῖο στεγάζεται πέραν τῆς ἐκθέσεως "Γεωμετρίες" τῆς Στέγης Ὠνάση, ἐξοπλισμὸς ἐργαστηρίων καὶ ἔρευνας τοῦ Γ.Π.Α. ἀπὸ τὴν ἴδρυση του ἔως τὶς τελευταῖες δεκαετῖες)  παρατηροῦμε μία μικρὴ τοξοτὴ εἴσοδο δίπλα ἀπὸ τὴν ταμπέλα ἡ ὁποία γράφει "Ἀροτραῖες Καλλιέργειες" Μπαίνοντας μέσα ἐρχόμαστε αντιμέτωποι μὲ μία ἀχανὴ ἔκταση μὲ διάφορα εἴδη φυτῶν, σιτηρῶν καὶ χόρτων. Πρόκειται γιὰ τὸν ἀγρὸ τῆς σχολῆς μας. Ἀνῆκει στὸ ἐργαστήριο Γεωργίας καὶ χρησιμοποιεῖται γιὰ τὴν φύτευση ἀροτραίων εἰδῶν, ὰλλὰ καὶ γιὰ τῆν χρήση μηχανῶν καὶ ἐλκυστήρων (κοινῶς Τρακτὲρ)

Κριθάρι (Hordeum Vulgare) ἕνα χειμερινὸ σιτηρὸ μὲ τεράστια σημασία στὴν ζωὴ μας!

Ταξιανθία Κριθαριοῦ (Ηordeum Vulgare)

Παπαροῦνα (Papaver rhoeas)

Ἕνας δρόμος γεμάτος μὲ ἐκρήξεις ὰπὸ χρώματα, μυρωδιὲς καὶ ἤχους ἐντόμων! Ὁ ὀρισμὸς τῆς φύσεως σὲ μία εἰκόνα...

Αὐτὰ γιὰ τὸ 2ο μέρος τοῦ ὁδοιπορικοῦ μας. Μείνεται συντονισμένοι γιὰ τὸ 3ο μέρος σύντομα!

Φίλιππος-Γεώργιος Ἑξάρας

Ο γόρδιος δεσμός των πανελληνίων

Πανελλήνιες:  Μία λέξη, άπειρα συναισθήματα χαράς και λύπης

  Σε μία χώρα που  είναι έντονη η τάση ισοπέδωσης πολλών θεσμών, οι πανελλήνιες αποτελούν ένα απόρθητο οχυρό.Πώς θα γινόταν άλλωστε ο τρόπος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπάιδευση να μην δεχόταν πυρά πολλές φορές  μεν δίκαια , αλλά ακόμα περισσότερες φορές άδικα.

  Λαϊκιστές, λοιπόν, διαφόρων ιδεολογιών , παίζοντας ρώσικη ρουλέτα με τα συναισθήματα  των ελληνικών οικογενειών , υπόσχονται ανά καιρούς  την κατάργησή τους  ή σε ηπιότερη κατάσταση,  ριζικές μεταρυθμίσεις. Άλλωστε είναι αδύνατον να μην σχολιαστεί το πολιτικάντικο φαινόμενο, που ο εκάστοτε υπουργός  παιδείας, έρευνας και θρησκευμάτων, θέλοντας να αφήσει την «κακογραμμένη» υπογραφή του , αλλάζει τη διαδικασία διεξαγωγής τους και το περιεχόμενό τους.

  Συγχρόνως, μεγάλο ποσοστό της κοινής γνώμης ευελπιστεί στην κατάργηση των πανελληνίων,δίνοντας βήμα στους  προαναφερθέντες δημαγωγούς πολιτικούς. Το κύριο παράπονο τους είναι το γεγονός ότι η σχολική πορεία του εξεταζόμενου μαθητή κρίνεται στο μικρό και ταυτόχρονα άδικο χρονικό διάστημα των εξετάσεων. Η απάντηση μου είναι  η εξής:

  Στη χώρα του μέσου , που δεν υπερισχύουν τα πτυχία στην άνιση μάχη με τις πελατειακές σχέσεις , υπάρχει ένας και μόνο θεσμός, που με τον τρόπο διεξαγωγής του είναι πλήρως  ανεπηρέαστος από εξωγενείς παράγοντες. Συντόμως, η κεντρική επιτροπή  επιλογής θεμάτων με τον τρόπο που υποχρεούται να κατασταλλάξει στα θέματα, είναι αδύνατον να τα διαρρεύσει. Έτσι όλοι οι μαθητές μετά από έναν ίσο στίβο διαβάσματος  και  ίδιας κοπώσεως, καλούνται να απαντήσουν σε κοινά θέματα εντός της εξεταστέας τους ύλης.

 Κανείς  δεν  ισχυρίζεται ότι κάποιος που απέτυχε στις πανελλαδικές το άξιζε απόλυτα.  Κανείς δν αψηφά τη διαδικασία συλλογής μορίων που ταυτίζεται με το ρητό  «Ο θάνατος σου , η ζωή μου». Ωστόσο είναι μία δίκαια και αξιοκρατική, συλλήβδην, διαδικασία , που σε συνδυασμό με τις δυνατότητες του 10% και των μεταγραφών , πρέπει να παγιωθεί .

   Είναι πράγματι , μια ακόμα μάχη στη ζωή μας  και οι μάχες κερδίζονται με κίνητρα... τι πιο σημαντικό λοιπόν, από  την ακαδημαϊκή μας  ταυτότητα και συνάμα τις μέλλουσες επαγγελματικές  μας προοπτικές.

-Αναστασόπουλος Μιχάλης